#Gm2Kb
Od tamtej pory oszuści więcej już do mnie nie dzwonili.
Od tamtej pory oszuści więcej już do mnie nie dzwonili.
#grFgz
Teraz mój syn zaczął skarżyć się na nauczycielkę matematyki – liczy tak samo jak ja. Zapytałem na grupie rodziców o zdanie innych dzieci. Jest podobne, ma tylko troje ulubieńców w klasie, a reszta ma pod górkę i non stop słyszy ubliżanie.
Właśnie umówiłem się do pani dyrektor na rozmowę. Nie pozwolę, by jakaś niedowartościowana sadystka zniszczyła zdolności mojego syna tak samo jak inna zniszczyła moje. Nie wiem, po co takie dewoty chodzą do szkoły nauczać... Frustracje mogą wyładowywać gdzie indziej, a nie na dzieciach! Nie ma dnia, bym o tym nie myślał.
Szczerze jak myślę o tym co niektóre nauczycielki robiły i mówiły w szkole do mnie i do innych dzieci to mnie się w głowie nie mieści, że coś takiego jest dopuszczalne.
#XOaIv
Sama nie wiem, czy właściwie to ją kocham, czy nienawidzę. Rani mnie za każdym razem, gdy próbuję z nią porozmawiać. Prosiłam ją o pomoc psychologa, ale ona twierdzi, że nic mi nie jest i ona może ze mną porozmawiać. Gdy już jednak dochodzi do takiej rozmowy, ona ma centralnie gdzieś co mówię i zazwyczaj mi w ogóle nie pomaga i nie rozumie. Najgorzej, jak przeklnę przypadkiem, dla niej to najgorsze co mogę zrobić, po tym kończy rozmowę. Wiem, że mnie kocha, ale nie wiem, czy ja ją kocham. Zazwyczaj gdy się tnę, to właśnie przez nią. Źle się czuję w jej towarzystwie, wolę jak jej nie ma. Mimo to zdarzają się momenty, w których tego żałuję i myślę, że ją kocham, ale nie trwa to zazwyczaj za długo. Zdaję sobie sprawę, że to po części też moja wina, jestem beznadziejną córką i osobą. Jestem strasznie toksyczna i wykorzystuję ludzi, myślę, że to po części dlatego, że nie mam nikogo bliskiego, na kim mogłabym polegać. Moi pseudo przyjaciele w ogóle mnie nie wspierają, wręcz przeciwnie. Czuję się beznadziejna i nie wiem w czym jest problem, ale czuję się jakbym już nigdy nie miała znaleźć sensu w życiu.
Dzieciaku, Ty masz objawy depresji. Jeśli mama nie chce Ci pomóc w dostępie do psychologa, pomyśl o zgłoszeniu się do pedagoga szkolnego. Nie wiem jak teraz, ale ja jako nastolatka chodziłam sama do lekarza, możesz iść do swojego pediatry, powiedzieć jak się czujesz i poprosić o skierowanie do psychiatry (to psychiatra diagnozuje i leczy depresję, nie psycholog). Może to zmotywuje Twoja mamę. Psychiatra może Cię też wysłać na konsultacje z psychologiem na NFZ. Jeśli przeszkodą w wizycie z psychologiem dla Twojej mamy jest kasa, może to jest jakieś rozwiązanie.
#b11Bv
#HewDS
Razem z rodziną budujemy się w miejscowości oddalonej jakoś około 72 km, dlatego moi rodzice cały czas jeżdżą na budowę, by coś tam robić, by usprawnić przeprowadzenie się (np. tata robi ogród i wylewa posadzkę w środku, mama najczęściej sprząta i sadzi drzewka itp.), jednak mam schorowanego dziadka w domu, którego nie możemy zostawić samego, bo sam sobie nie ugotuje czy nie wstanie do toalety. Z racji tego, że mój tata w tygodniu pracuje w Niemczech, zostają mi tylko weekendy na jeżdżenie na budowę razem z mamą, lecz gdy jest taka potrzeba, muszę zostawać w domu razem z dziadkiem – podawać śniadanie, robić herbatę, przygotowywać obiad i bardzo dokładnie sprzątać, bo jak nie będzie posprzątane, to matka będzie na mnie krzyczeć, że siedzę cały dzień w domu i nie potrafię nic zrobić, gdzie robię co w mojej mocy, by tylko sprawić, by była wdzięczna, ale ku mojemu (nie)zdziwieniu moja matka nie jest mi za nic wdzięczna, co robię w domu, bo według niej nic nie robię, tylko leżę (gdy sprzątam, to robię wszystko, od zapakowania zmywarki aż po umycie podłóg). Naprawdę się staram i próbuję udowodnić, że nie jestem dla niej tym najgorszym dzieckiem. Jeśli chodzi o tatę, zawsze miałam z nim lepszy kontakt i czuję się naprawdę swobodnie rozmawiając z nim, zawsze był moim faworytem i to do niego chodziłam z każdym problemem, mimo że nie było go codziennie w domu. Mój tata docenia to, co robię, dziękuje mi i zawsze mi pomaga. Mam też starszego brata, który jest od innego ojca i naprawdę jest faworyzowany przez naszą matkę, to po prostu widać. Zawsze wszystko robiłam za niego, bo przecież on nic nie może, on to, on tamto. Ale jest też młodszy brat, który nie jest w ogóle wychowywany przez matkę (jest ona codziennie w domu, a przypominam, że tata w tygodniu pracuje w Niemczech i zjeżdża tylko na weekendy), zawsze miał przy sobie telefon, co uważam za niedorzeczne, bo w wieku 8 lat jest już uzależniony i ciężko go on niego oderwać. To ja zawsze go wychowywałam, zawsze to ja mówiłam, czego nie wolno, bo moja mama patrzała tylko na pierwszego syna, dlatego zawsze byłam dla niej tylko parobkiem, który ma zrobić wszystko po starszym bracie, bo on przecież nie musi nic robić, a młodszy jest za mały, by sam posprzątać w pokoju. To ja przypominałam, że trzeba umówić dziecko do dentysty, do lekarza, bo ona jak zawsze magicznie zapominała. Czuję się pomijana przez mamę, chociaż od taty mam wielkie wsparcie i wiem, że zawsze mogę na niego liczyć, on również widzi, jak wiele robię, by w domu było dobrze, ale też nie mogę robić tego codziennie, bo mieszkamy na totalnej wsi i mieszkam w internacie, więc nie mam możliwości zobaczenia, jak mama zajmuje się bratem w tygodniu. Naprawdę boli mnie to, że nigdy nie powiedziała nawet do mnie głupiego, a tak wiele znaczącego „kocham cię”, a przez napisanie tego tutaj bardzo mi ulżyło i dajcie znać co o tym sądzicie.
Może to zabrzmi lekko niedorzecznie, ale mam wrażenie, że Twoja mama to damski rodzaj mizogina - gardzi Tobą i karze wykonywać wszystkie obowiązki, a chłopcy nie muszą nic. Zdradzę Ci sekret - możesz się zbuntować. Jeśli i tak masz kiepskie relacje z mamą to co to zmieni? Powiedz tacie prawdę, wydaje się rozsądniejszych, że czujesz się wykorzystywana do brudnej roboty, a jesteś tak samo ich dzieckiem, jak synowie i oni powinni być rozliczani z obowiązków w takim samym zakresie jak Ty. Trzyma się autorko :)
Nie doczytałem nawet do połowy, od razu powiem, matka jest takim typem człowieka który nigdy nie będzie zadowolony bez względu ile zrobisz. Próbując zadowolić ją tracisz swój czas. Jasne, pomóc jest miło, ale nie rób tego w żadnym wypadku swoim kosztem.
#BdzG5
Z doświadczenia wiem, że będziesz tylko bardziej cierpiała. Gdy mój prawie- były mąż się wyprowadził i nie zabrał wszystkich ubrań, też z tęsknoty na nie patrzyłam, ale byłam tylko bardziej przybita.
Tak na prawdę dopiero po ponad pół roku mogłam w miarę na chłodno spojrzeć na obrączkę, którą mam głęboko schowana w innych rzeczach.
Mogę jedynie doradzić, żeby przez jakiś czas (dopóki emocje szaleją) omijać pierścionek szerokim łukiem, ale nie blokować emocji, nie zaprzeczać, upuszczać je z siebie. Potrzebujesz przejść żałobę po rozstaniu. Za jakiś czas będzie lepiej. Wiem, brzmi banalnie, sama nie wierzyłam ludziom jak mi to mówili, ale serio będzie. Warto też skorzystać z pomocy psychologa, pomaga przetrwa trudny czas.
Życzę Ci dużo wytrwałości i powodzenia w walce o siebie ;)
#35WW6
#AXYfK
Jakiś czas temu byłem sprawdzić, co tam u mojej sekretarki przyjmującej zamówienia itp. Tak się złożyło, że byli tam Niemcy, którzy pytali się o jakiś towar, i przychodzili tak jeszcze ze dwa razy. Jak przyszli ostatnim razem, to sekretarka, jak się okazało, wydrukowała jedno potwierdzenie za mało. Oczywiście żaden problem, wystarczy dodrukować itp. Po polsku nic nie powiedzieli. Ale jak zaczęli ją obrażać po niemiecku, to dawno takiego natłoku bluzgów nie słyszałem... Wyprosiłem ich natychmiast i perfekcyjnym niemieckim wyjaśniłem im, że mają się tu więcej nie pokazywać. Jakbyście zobaczyli ich miny... :)
#hK9JQ
Zaczęliśmy się starać o dziecko, lecz coś było nie tak. Poszłam na specjalistyczne badania kilka tygodni temu i okazało się, że nie mogę mieć dzieci. Nie wiem, czy przez aborcję, czy przez różne antykoncepcje, które stosowałam, nie mogę i już. Mój chłopak, jak wydawało mi się, był wyrozumiały oraz bardzo mnie wspierał.
Kilka dni temu wróciłam do domu, nie ma jego rzeczy. Zostawił karteczkę na blacie w kuchni „Wybacz, lecz nie mogę być z kimś, z kim nie mogę mieć dzieci”.
Ani aborcja, ani współczesna antykoncepja nie są przyczyną bezpłodności. Myślę, że wyznanie jest z czapy, wymyślone.
#xnOEm
Ważny szczegół dla wyznania: moja siostra miała przyjaciółkę, która pochodziła z bardzo biednej rodziny, Agnieszkę.
Moja siostra miała przyjęcie komunijne. Od chrzestnej dostała aparat fotograficzny, oczywiście z kliszą, jak na tamte czasy przystało. Nie były to tanie rzeczy, więc siostra była zachwycona. Jakoś dwa dni po przyjęciu z zazdrości zajumałem siostrze aparat i poszedłem robić zdjęcia. Po wielogodzinnej zabawie aparat wyglądał jak garstka złomu, cały brudny od piachu itp. Oczywiście już nie działał, więc schowałem go za pojemnikiem na śmieci (była to taka blaszana skrzynka, w którą się wstawiało pojemniki na śmieci), myśląc, że nikt tego nigdy nie znajdzie.
Serce stanęło mi w gardle, gdy pewnego dnia tata przyniósł rozwalony aparat do domu. Szczęście w nieszczęściu pomyślał, że to Agnieszka (przyjaciółka siostry) ukradła aparat. Siostra po tym wydarzeniu przestała się z nią przyjaźnić – ba, utrzymywać jakikolwiek kontakt.
Jestem złym człowiekiem – nawet nie miałem wyrzutów sumienia. Oczywiście nigdy nikomu nie powiedziałem o całym zajściu.
Możliwe, że zrujnowałeś początki prawdziwej przyjaźni. I nie miałeś wyrzutów sumienia. Nie świadczy to o Tobie dobrze.
Zwykły, mały tchórz z Ciebie był.
Śmiech śmiechem, ale w tych przypadkach należy być potrójnie czujnym.
U mnie sprawdziła się likwidacja wszelkich zgód na telefoniczne kontakty z bankiem (zostały jedynie wiadomości w poczcie dostępnej przy koncie) - wtedy mamy 100 % pewności, że dzwoniący to oszuści.