Tiramisu nie zawiniło przy braku pikawy.
Wada wrodzona, coś się popsuło i nie pojawiło się serce, po prostu. Nie jesteś temu winna, nie powinnaś się oskarżać. Czasami rzeczy dzieją się poza naszą kontrolą.
Teraz powinnaś się skupić na posiadanym już dziecku. Ono bardzo potrzebuje ciepła swojej mamy.

Jeżeli ciąża obumiera na tak wczesnym etapie to większości przypadków spowodowane jest wadą płodu. Nie obwiniaj się! To nie Twoja wina. Trzymaj się ciepło! Masz dla kogo żyć!

Jestem wolontariuszką Tęczowego Kocyka. Wiele z nas ma poronienie za sobą, w każdą szytą rzecz wkładamy masę serca, współczucia i często łzy. Mam nadzieję że choć odrobinę Ci pomogłyśmy. Życzę Ci zdrowia i dużo sił, bo starsze dzieciątko bardzo Cię potrzebuje, a Ty jego.

Też zostałam mamą aniołka, w trudnych chwilach pamiętam, że muszę być silna dla tego dziecka, które już jest. Choć nie jest łatwo.

dziekuje Wam za słowa wsparcia. Serce się wykształciło, tydzień wcześniej na USG było wszystko ok.... po prostu potem przestało bić.... nie chciałąm pochówku bo miałam wrażenie, że to tylko błony, tam już nie było mojego małego Człowieczka....teraz żałuję...

Jakbym czytała o sobie... Prawie, bo ja nie przeżywałam w ogóle, jakby to nie mnie dotyczyło. Po prostu powiedziałam sobie, że tak miało być i już. Niektórzy mieli mi to za złe, ale nie potrafiłam rozpaczać, nie wiem dlaczego. Też leżałam na sali ze szczęśliwą ciężarną, ale jej ciąża była mi obojętna. Normalnie chodziłam, rozmawiałam ze wszystkimi... Oczywiście czasem myślę o tym Maleństwie, modlę się za nie, ale nie przeżywam, nie rozpaczam. Tylko raz się rozkleiłam, wyryczałam, mąż mnie utulił i właściwie tyle. Nawet czasem mam do siebie pretensje o to, że jestem nieczuła, za mało przeżywałam...

Studiuję tam i oddziały ginekologiczne wspominam bardzo dobrze, również pod kątem stosunku do studentów.
Bardzo Ci współczuję :(

Znam ten szpital tyle, że nie z takiej sytuacji i faktycznie osoby tam są profesjonalne i miłe.

Bardzo Ci współczuję. Nic więcej niu umiem napisać. 😦

Też straciłam dziecko w 9 tygodniu. Samego porodu nie miałam wywoływanego tylko od razu mnie uspili i czyscili. Nie miałam możliwości pochówku albo nikt mnie o tym niepoinformowal. Ten dzień w szpitalu był dla mnie tragedia. Przyszłam rano i wieczorem wychodziłam do domu. Najgorzej było że nie mogłam nikomu powiedzieć udawać że jest ok bo wymagał tego odemnie partner. To było w listopadzie tuż przed rockiem syna. Pod koniec grudnia zaszłam w kolejną ciążę której się bałam okropnie. Córka urodzona poprzez cesarke w 7 miesiącu ale jest wszystko dobrze 15 dni w szpitalu i do domu. Najgorzej wspominam z tamtego okresu dawanie nadziei przez lekarza przez 3 tygodnie byłam u niego co tydzień bo może jednak serduszko zacznie bić a ja niestety robiłam sobie nadzieję która bolała z każdym razem gorzej.