Będę trochę złośliwa, ale "nic się nie klei" jak twoja wypowiedź. Może to jest powodem? Ciężko dogadać się z kimś, kto za rok będzie mógł kupić piwo, a cholera wie jakim cudem dostał się do szkoły średniej. Zero przecinków, prawie zero kropek, brakujące słowa (np "że się chwale tym że potrafię w to grać od niej" koniec zdania), mylenie przymiotników z przysłówkami (np "Czuję się okropny jestem zwykłym człowiekiem który chce [...]")... Jakim cudem cię z podstawówki wypuścili, ja się pytam? Zabrzmię jak boomer, ale "za moich czasów" za taki styl pisania nie dostałoby się awansu do 3 klasy podstawówki! To, że teraz to nauczyciel musi się tłumaczyć czemu uczeń ma jedynkę, a nie uczeń (tak, przed dyrektorem każdy nauczyciel musi się tłumaczyć czemu chce oblać ucznia i musi UDOWODNIĆ że on, nauczyciel, a nie uczeń, zrobił WSZYSTKO by dany uczeń zdał! Info bezpośrednio od nauczycieli i dyrektora...) sprawia, że takie cyrki się dzieją...
Geez, nawet mój kolega, który jest upośledzony (stopień średni lub znaczy... w każdym razie mocno upośledzony) lepiej sklada zdania i pisze. Są proste, ale sensowne i da się gościa zrozumieć.

Jasne, byłam niemiła, pewnie nawet złośliwa, ale raczej nikt by nie chciał kumpla z którym trudniej się dogadać niż z pięciolatkiem.

Już myślałam, że to wyznanie Solo, jednak fakt, że autor robi coś na wysokim poziomie, zasiał wątpliwość.

Ani razu? W przedszkolu nie, w podstawówce też nie, w liceum, też nie?
Niezły z ciebie dupek musi być.
Ale dobrze trafiłeś bo tutejsi psychiatryczni weterani zaraz cie pocieszą.

Ale za to fajnie grasz, pokażesz im wszystkim.

Bo wszystkie nastolatki myślą że są jedyne w swoim rodzaju i wyjątkowe, chcą by wszyscy do nich ochali i achali, że są tacy super, bo dobrze grają w jakąś tam grę.
A może problem leży w osobowości?

Prosta zasada: ludzie traktują ciebie tak, jak sam siebie traktujesz. Ludzie myślą o tobie tak, jak sam o sobie myślisz.

A zatem, jak to zastosować w praktyce? Polubić samego siebie. A zacząć od mówienia sobie samemu komplementów i miłych rzeczy. Po prostu. Idziesz do lustra i mówisz: lubię cię, fajny z ciebie gość. Nawet, gdy inni jeszcze tego nie zobaczyli, ja wiem, że jesteś świetnym facetem. Itd.

Gdy to już będzie płynęło gładko, wkraczasz poziom wyżej. Stajesz przed lustrem, patrzysz sobie w oczy i mówisz: kocham cię. Zasługujesz na wszystko, co dobre i piękne. Pozwalam, by inni ludzie też ciebie pokochali.

Kolejna rzecz to dotykanie swojego ciała z czułością i aprobatą. Gdy coś Ci się uda, gdy jesteś z czegoś zadowolony, klepiesz się po ramieniu i mówisz do siebie: dobra robota, chłopie.

Gdy czujesz się samotny, gdy jest Ci źle, otulasz sam siebie ramionami i po prostu głaszczesz uspokajająco i czule. Tak, jak byś chciał, by głaskała Cię ukochana osoba. Możesz samego siebie głaskać po głowie, po policzku itd.

Zmiany nie nastąpią od pierwszego dnia, ale nastąpią. Z czasem zauważysz, że ludzie są dla Ciebie coraz milsi. W sklepach, na ulicy, w szkole. Że zaczynają się do Ciebie uśmiechać, żartować z Tobą. Że jesteś coraz bardziej odprężony i naturalny w towarzystwie innych ludzi. I że coraz mniej Cię obchodzą ich komplementy, bo potrzebę aprobaty zaspokoiłeś sobie sam. I właśnie w tym momencie zaczną Cię chwalić. :)

Może już starczy z tą złośliwością.
Jestem niewiele starsza od ciebie i ja też nie była i w sumie nadal nie jestem jakoś specjalnie lubiana dlatego mam radę która pozwoliła mi przetrwać wśród nastolatków.
Bądź sobą, nie udawaj kogoś kim nie jesteś i przede wszystkim bądź małym egoistą, pamiętaj to twoje życie ty rozdajesz karty i ty decydujesz jak ludzie będą cie traktować, a jeśli nie pasuje? Nic traconego.

Im bardziej ktoś się stara o pochwały, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że je otrzyma.

mniej desperacji, to zniecheca

pracuj nad sobą:) to dlugotrwale zobowiazanie na jakiś czas:)

Problemy trzeciego świata.. weź się za jakąś pożyteczną robotę, a nie farmazony pierdzielisz.