ja na dlugich dystansach samolotem podczas turbulencji myslalam czasem o sytuacji, gdzie samolot sie rozbija (tak jak w Andach) i czekamy na ratunek i konczy sie jedzenie. I kogo bysmy jedli najpierw :P
Albo przyjda niedzwiedzie w gorach i kogo im rzucamy na pozarcie?

Ja przechadzając się po mieście rozmyślam jak mogłabym wykorzystać różne budynki, gdyby miała wybuchnąć apokalipsa zombie :3

gorzej jak jest tylko jeden człowiek w przedziale poza tobą...

Myślę, że doskonale poprowadzisz biuro matrymonialne.

To w sumie troche smutne, że masz takie zdanie o sobie :c

Uff, dobrze że zwykle jeżdżę bezprzedziałowcami.

Mam podobnie jadąc autobusem. Najgorzej jeżeli to sami starsi panowie i na przykład dzieci i ja.

Mi ostatnio tak nudziło się na angielskim, że wyobrażałam sobie kto kogo z mojej klasy będzie posuwał za te kilka lat...

Tak, jestem normalna...

Dzięki :D Teraz w pociągu będzie o czym myśleć ;P

Tak tylko w połowie w temacie - kiedyś jechałam pociągiem który z szybką prędkością wykoleił się w jakimś małym wąwozie. Gdy już wszystkim udało się wydostać z pociągu, zanim dotarły do nas pierwsze służby ludzie automatycznie powchodzili w różne role. Ktoś przejął rolę lidera, ogarniając i organizując ludzi, ktoś zajmował się rannymi, ktoś odciął się od świata w totalnym szoku i chodził jak zombie. Było to fascynujące doświadczenie, czułam się jak w jakichś Lostach gdy poznajesz bohaterów i próbujesz odkryć czyjeś silne strony pomocne w przetrwaniu albo z kim się warto zaprzyjaźnić ;) Albo jak różnie działa u ludzi szok, instynkt, adrenalina. Bardziej w temacie wyznania, pewna atrakcyjna pani i pan też tam czekając nawiązali znajomość ale czy ten flirt zakończył się czymś więcej to nie wiem ;)