Autorko.

Ogromnie Ci współczuję.
Wiem, że to brzmi jak wyświechtany frazes, ale myślę, że naprawdę potrzebujesz terapii. I że dobry terapeuta będzie w stanie pomoc Ci przerobić traumę i ruszyć dalej.
I jestem pewna, że jest sporo fajnych, wrażliwych, delikatnych facetów, i że masz szanse znaleźć takiego, który będzie gotów zadbać, żeby wszystko odbywało się we właściwym i komfortowym dla Ciebie tempie.

Znam dziewczynę po podobnych przejściach, ogromnie skrzywdzoną w dzieciństwie, która aktualnie ma kochającego męża i dwoje małych dzieci.
Trzymam kciuki, żeby Tobie też udało się stworzyć szczęśliwą rodzinę. Trzymaj się ❤

Nie spotkało mnie to, co Ciebie, ale cierpiałam z powodu świadomości, że moja mama jest ofiarą przemocy seksualnej. Przy mnie ojcu zdarzały się tylko "lekkie rzeczy", na przykład całowanie mamy na siłę w bardzo obrzydliwy sposób. Dokładnie to "z języczkiem". Odkąd podrosłam, musiałam się z nim szarpać, żeby go od niej odciągać. Na siłę otwierał jej przy mnie usta. Tyle razy, że teraz mama ma zmiażdżoną brodę. Dziwny, zwiędły wygląd, czerwony kolor i popękane naczynka. Słuchałam o ich pożyciu, bo on lubił przy mnie żalić się, że za rzadko to robią. Nie pomyślał, że przyczyną może przemoc psychiczna z jego strony, a kilka razy fizyczna. Gdy byłam nastolatką, dowiedziałam się, że on robi jej takie rzeczy, jak zrobiono Tobie. W liceum chodziłam z nią do łazienki. Jeśli musiałam czytać lekturę albo się uczyć, to brałam książki do zaparowanej łazienki. Po to, żeby nie otworzył jej siłą od zewnątrz drzwi, które były zamknięte i żeby jej tego nie robił. A i tak nie zawsze ją upilnowałam. Do mnie stosował "tylko" przemoc psychiczną i fizyczną, do niej jeszcze seksualną. Nie mogę mu tego darować. Zmarł, popełniając samobójstwo, bo chorował fizycznie i nie mógł tego znieść. Niektórzy jeszcze mnie obwinili, bo nie powiedziałam mu, że go kocham. Czytali nasze smsy i widzieli, że mu tego nie napisałam. Miałam kochać naszego oprawcę? Mam żal do tych, którzy robią teraz z niego prawie świętego. Latami mówiłam, że nie spotyka go kara i że jak umrze, to będę mówić tytułem filmu o zgwałconej dziewczynie: "Pluję na twój grób". I że takim jak on należy się kara śmierci. Cieszę się, że on już nic złego mamie nie zrobi. Czytanie o przemocy seksualnej, zwłaszcza takich makabrycznych rzeczach, wywołuje we mnie wspomnienia z domu i bardzo cierpię. Nie ma słów, które mogłabym Tobie napisać. Nie znam Cię, ale na samą myśl jestem wściekła, że ktoś Ci to zrobił. Mam nadzieję, że ułożysz sobie życie. Żyjesz po czymś takim. Jesteś silna. Ja też się boję facetów i żadnego nie miałam

Perełko, życzę ci, żebyś jeszcze była szczęśliwa w życiu i wiem, że tak będzie. Są jeszcze dobrzy ludzie.
Zgadzam się z tym, co już ci tutaj napisano - terapia byłaby dla ciebie dobrym rozwiązaniem. Spróbuj jej chociaż.

Słusznie się boisz, bo prawdopodobnie przez tą traumę się nie uda. Nie zostawaj z nią sam na sam, specjalistyczne wsparcie jest dobrym rozwiązaniem.

Jak można taką krzywdę wyrządzić 14 letniemu dziecku... I jakim cudem dorosły chłop nie potrafi kontrolować się do tego stopnia żeby zrobić coś takiego, tego nie potrafię zrozumieć. Takie osoby nie zasługują na miano człowieka bo to demony w ludzkich skórach. Bardzo współczuję i jest mi przykro, że Ciebie to spotkało... Badz silna i pamiętaj, nic na siłę jeśli chodzi o związki. Mam nadzieję, że kiedyś opuszczą Cię demony przeszłości i znajdziesz wspaniałego, wyrozumiałego mężczyznę

Do psychologa / psychiatry migusiem, a nie wylewać żale w internecie gdzie pełno osób będzie się naśmiewać z Twojego nieszczęścia

Zazdroszczę ci.