#kspIB

Mój dziadek był rybakiem. Takim jak ze starej pięciozłotówki, tylko bardziej barczystym i z brodą. Łowił zarówno w wodach śródlądowych, jak i morskich, trzymał się starych tradycji, zasad, bardzo kochał i szanował wodę oraz wszystko, co w niej żyło. Nigdy nie zadawał łowionym przez siebie zwierzętom więcej bólu, niż to było konieczne.

Całe dzieciństwo spędziłam w drewnianym domu dziadków, bo mój tata zmarł bardzo wcześnie, a mama pracowała w mieście i szczerze mówiąc, byłam jej potrzebna jak piąte koło u wozu. Pamiętam każdą babciną koronkę, garnek, ziółko w ogródku. Wiecznie pałętałam się po całym gospodarstwie ze stadem kotów, które dziadek powyławiał z worków w pobliskim jeziorze.

Moim ulubionym jedzeniem były ryby. Zawsze gdy babcia pytała mnie, co zjem na kolację, mówiłam, że "rybkę!", na co dziadek wzdychał, że niby ma dość, ale natychmiast brał wędkę, która zawsze stała w przedpokoju, wychodził na molo i w mniej niż 20 minut wracał z tłustą rybką dla wnuczki. Potem siadał przy mnie i podkręcając wąsa z zadowoleniem patrzył, jak wcinam, przy okazji wyciągając mi resztki ości spod nosa.

Pewnego razu dziadek nie wrócił. Przyszedł niespodziewany sztorm i fala po prostu zmyła dziadka. Znaleziono go 60 kilometrów dalej. Wszystko się skończyło. Babcia zmarła ze zgryzoty i tęsknoty, mimo że starała się ogarniać wszystko, a zwłaszcza mnie, do ostatniej chwili. Moja matka sprzedała ich dom, nie pozwoliła mi zabrać nic na pamiątkę, koty olała i zabrała mnie ze sobą. Nie było już ciepła, miłości, rybki na kolację, bajek, mycia w balii, koronek, kotów, ziół i pachnącej krochmalem pościeli. Moją jedyną relikwią, pamiątką po dziadkach, została PRL-owska pięciozłotówka z rybakiem.

Do domu dziadków udało mi się wrócić dopiero niedawno. Szukałam tamtego miejsca przez 20 lat, od kiedy stałam się pełnoletnia. Moje dzieciństwo przypadało na lata 80. Dziadek zmarł, gdy miałam 8. Nic tam nie zostało, tylko zarośnięte fundamenty i zgniłe pale z pomostu. Do dziś nienawidzę ryb i samej siebie, bo gdyby nie to, mój dziadek by żył, babcia by żyła i wszystko byłoby zupełnie inaczej. Matce nigdy nie wybaczyłam tego, że chociaż miała pieniądze, wszystko to zmarnowała, porzuciła te biedne, cudem ocalone zwierzęta, a mnie zrobiła z życia piekło tułania się po internatach, bo ona mnie nigdy nie chciała. Na grób dziadków nigdy nawet nie pojechała.
RollyPolly Odpowiedz

Smutno mi jak to czytam, bo też byłam wychowywana przez dziadków po śmierci mamy i wiem doskonale co masz na myśli. Również dorastałam w latach osiemdziesiątych, wśród babcinych koronek, starannie odkurzanych kryształów, owoców zrywanych prosto z krzaków i zapachu ciasta drożdżowego w sobotni poranek.
Współczuję Ci z całego serca.

Nancy666

Również to znam... moja mama zmarła gdy miałam 6 lat, a ojciec się nie intersował po rozwodzie i śmierci mamy, tylko przez płacenie alimentów. Aż do wyprowadzki na swoje mieszkałam u dziadków i byłam wychowywana przez dziadków, rodziców mamy. Dziadek zmarł 5 lat temu, a babcia 5 miesięcy temu. Nie potrafię przeboleć ich śmierci, bo dla mnie byli kochanymi rodzicami, którzy zapewnili mi wszystko, przede wszystkim miłość z ich strony i kochający dom...

lilsleep Odpowiedz

Okropnie smutne wyznanie. Mimo że nie masz za co się obwiniać, bo to był przypadek, to rozumiem cię, bo życie które wiodłaś za życia dziadków brzmi naprawdę wspaniale.

Colline Odpowiedz

Wyznanie ściska za serce :(

MarMarSze Odpowiedz

Moim zdaniem Twoja matka to potwór. Nie dlatego bo sprzedała dom, a dlatego że nie pozwoliła Ci zabrać czegoś na pamiątkę po ludziach którzy zamiast niej zajmowali się Twoim wychowaniem.

arbuzek

No i jej nie chciała. Przykre...

kjujik92 Odpowiedz

Aż mnie w piersi zatkało i oczy coś podmokły. Nie jesteś niczemu winna. Z wyznania wynikało że Twój dziadek kochał łowić. Szkoda tylko że mama nie pozwoliła Ci zabrać pamiątek po dziadkach. Ściskam mocno.

Nipiesniwydra Odpowiedz

Rybak łowi w sieci. A na wodach śródlądowych w sieci łowić nie wolno bodajże od lat 50-tych ubiegłego wieku. Połowy na morzu, to z kutra.
Jeśli rybak wędkuje, żeby wnusia rybkę miała, to znając morze nie wtedy gdy sztorm hula. Zresztą wtedy ryby nie biorą.

Poza tym historyjka urocza.

tewu

Też mi się właśnie wydawało, że coś tu jest nie tak...

queenB

Każde zdanie w tej historii brzmi tak samo ckliwie i prawdopodobnie, jak większość takich wyznań na tej stronie. Jest tu jeden bardzo płodny pisarz i realizuje się na anonimowych. Poza tym, mam wrażenie, że ktoś się naczytał "Stary człowiek i morze", bo ma zerowe pojęcie o rybactwie

Tayla

Sceptycznie podchodze do kazdego wyznania ale to przynajmniej sie przyjemnie pisalo. Ladnie napisane a czy prawdziwe? Tego sie raczej nie dowiemy. Autorka miala 8 lat wiec mogla nie znac kazdych szczegolowych o smierci dziadka.

queenB

"przyjemnie się pisało"? Ty tworzysz te historyjki na modłę N.Sparksa? 😁

arbuzek

Równie dobrze rodzina mogła jej nagadać, że dziadka pochłonęły fale, a on sam zginął w innych okolicznościach. Nie każdy dorosły powie dziecku co tak naprawdę się chciało, dla tzw. dobra. Czego nie popieram.

Tayla

queenB przyjemnie sie czytalo*
Niestety moj polski jest na takim poziomie ze jeden komentarz zajmuje mi 10-15 minut do napisania wiec wczesniej wyrwalabym sobie wlosy z glowy niz za takie cos sie wziela.

Malawrednaaleladna Odpowiedz

Nie cierpię ludzi którzy nie dbają o tradycję i pamiątki rodzinne i co najważniejsze nie szanują tych którzy oddali im wszystko = rodziców

arbuzek

Wielu rodziców nie oddaje wszystko swoim dzieciom... Więc nie cierpię ludzi, którzy zawsze bronią rodziców, bo jak widać - wielu nimi zostać nie powinno.

A tradycja to tylko tradycja, ZAWSZE da się ją zmienić a nawet zapomnieć. Nie cierpię tradycji.

NesquikBoi Odpowiedz

Szkoda mi kotów :'(

MrsMarvel Odpowiedz

Mam nadzieję, że w podzięce za wszystko co zrobiła twoja matka zerwałaś z nią kontakt albo przynajmniej masz ją głęboko między pośladkamk.

Selevan1 Odpowiedz

Przykro mi. Bardzo.

Zobacz więcej komentarzy (14)
Dodaj anonimowe wyznanie