#jgAhZ
Zawsze, o ile był trzeźwy, wyglądało to tak samo - taboret, pas i 20-30 razów, przy których tylko zaciskałem zęby, żeby się nie rozpłakać. Pas zawsze wyciągał z szafy.
Raczej budziło to we mnie wściekłość niż strach. Tym bardziej pod koniec gimnazjum, gdzie każdy ma się już prawie za dorosłego, a ja nadal dostawałem lanie jak szczeniak. Ojciec przestał dopiero, jak mu oddałem, kiedy pijany rzucił się z pięściami. Od tamtej pory temat bicia całkowicie znikł.
Mnie też wydawało się, że to już skończony epizod i nie ma wpływu na moje dalsze życie. Zacząłem to sobie tłumaczyć, że może mi się należało, że może wcale nie byłem takim niewiniątkiem i nie ma co robić z siebie męczennika... a już na pewno nie zostawiło śladu na mojej psychice, przecież nie będę się nad tym roztkliwiać.
Ostatnio moja dziewczyna szukała czegoś w szafie, tej samej, w której ojciec trzymał pas. Otworzyła powoli drzwi, a one zaskrzypiały tak samo jak wtedy. Nigdy nie zwracałem na to uwagi, ale ten dźwięk... Dziewczyna mówi, że kiedy wróciła, byłem roztrzęsiony i blady jak ściana. Chyba nie przekonało jej moje nieskładne bełkotanie, że wszystko dobrze, że trochę źle spałem, że może dlatego tak wyglądam...
Ona nie ma pojęcia o tym, co robił mój ojciec. Nigdy nie uważałem, że będzie potrzeba do tego wracać. Cholernie wstydzę się powiedzieć jej prawdę...
Nie dziwię się, że się wstydzisz. Nie znam też Was, ale jeśli Twoja dziewczyna jest w miarę poukładana, to będzie Ci współczuć i próbować Ci pomóc. Jakoś na swój sposób. Raczej nie będzie mieć o to do Ciebie przecież pretensji. Może spróbuj naoliwić zawiasy w szafie, czy coś, jeśli tak reafujesz na ten dźwięk. Możesz też spróbować się do niego przyzwyczaić, wiesz, na wszelki wypadek, gdybyś miał usłyszeć podobny gdzieś indziej, tylko nie wiem, jak miałbyś to zrobić. To luźne rady pisane o drugiej w nocy, ale może pomogą. Troszeczkę.
gdyby mój mężczyzna miał za sobą takie przeżycia i w tej chwili taka reakcję na tą przykładowa szafę, to chciałabym wiedzieć, bo go kocham i chcę wspierać a przynajmniej rozumieć i wiedzieć co jest nie tak kiedy widzę, że co jest. Zakładam, że takie uczucia ma każdy kochający drugą osobę człowiek więc może warto opowiedzieć dziewczynie swoją historię ;)
Często nie zdajemy sobie sprawy z takiego strachu albo traumy. Miałam podobnie, gdy w gimnazjum polonistka znęcała się nade mną psychicznie. Zawsze miałam podejście w stylu: pewnie musi się dowartościować i również miałam wrażenie, że nie wpłynęło to na mnie w żaden sposób. Po zakończeniu gimnazjum nauczycielki więcej nie widziałam i zapomniałam o całej sprawie. Dopiero niedawno, jak spotkałam ją przez przypadek na ulicy, dostałam podobnego ataku i musiałam powstrzymać odruch ucieczki. Teraz się raczej z tego śmieję, ale wtedy sama byłam zaskoczona swoją reakcją.
Nienawidzę ludzi którzy biją swoje dzieci. Tacy nigdy nie powinni ich mieć. Tobie życzę szczęścia i porozmawiaj z dziewczyną i spróbuj terapii. Trzymam kciuki
Ja się rozplakałam, gdy chłopak widząc, że kupilam za dużo sałaty nazwał mnie sierotką. Miałam 23 lata. Nie wstydź się, nie Twoja wina. Ona powinna wiedzieć co przeżyłes i skąd u Cb niektóre zachowania, by móc reagować w taki sposób, w jaki sobie życzysz lub w jaki reagować należy. U nas się to sprawdza. Chłopak wie jak nie można mnie nazywać i wie, że niektóre absurdalnie łatwe rzeczy są dla mnie niesamowicie przerażające i niemożliwe do wykonania. Dzięki temu pomaga mi zwalczać traumę.
Będzie ciężko, ale jeśli zależy Ci na tej dziewczynie to powiesz jej to. Dopiero potem szafa + siekiera w ramach początków terapii. Dalej to już nie pomogę, bo nie jestem psychologiem.
Pozbądź się szafy, zostaw przeszłość za sobą. Ludzie popełniają błędy, pozwól temu odejść. Może aby rozstrzygnąć sprawę, jeśli to możliwe, powiedz ojcu co o tym myślisz, co wtedy czułeś.
Ojciec nie popełnił błędu, tylko się znęcał nad synem
Błędem jest trzymanie szafy w domu i należy pozwolić jej odejść.
@zxzxzx mistrz 😆
Ja płakałem po 3 pasach - zawsze były 3 pasy. Uważam to za coś kompletnie pojebanego. Wyrzygałem to ojcu po latach i nie mamy teraz ze sobą kontaktu. Ale nikomu tego raczej nie opowiadam, dziewczyna nie wie, a jeśli się dowie, to pobieżnie i oględnie.
Rozumiem cię. Ten strach jest okropny. Ale zapewniam cię, że jak dojrzeje w tobie decyzja by jej powiedzieć to potem poczujesz ulgę. I ta ulgą będzie piękna.
Naoliw szafeczkę.