Znam to uczucie. Jak byłam w przedszkolu to jak były zajęcia grupowe to prawie zawsze byłam jako jedyna z przedszkolanką bo moja mama nie mogła wyrwać się z pracy albo utknęła w korku.

I ten pełen bólu wielokropek na końcu :p

Mojej mamy nigdy nie było na takich uroczystościach, bo sama jest nauczycielką w przedszkolu. Pozostało mi się przyzwyczaić, że mówię wierszyki dla obcych mam :)

Moich rodziców też nigdy nie było, a innych dzieciaków rodzice byli zawsze :")

nie rozumiem tego.. mnie takie rzeczy nigdy nie bolały. Bolało mnie jedynie to że kilka razy byłam zmuszona do uczestnictwa w zabawie na dzień dziadków( tak razem, żeby szybciej było), a oni już dawno nieżyli.
Wyobrażacie sobie? Miałam 9 lat i kilka miesięcy po pogrzebie mojej ostatniej żyjącej babci musiałam brać w tym udział

Znam to uczucie, tak samo dzień babci i dziadka: Jeden dziadek przyjdzie pijany, ci od strony mamy na Ukrainie, a jedna babcia nie żyje. Czasem nawet moi rodzice nie przychodzili na to przedstawienie ;-;

Myślę ze miałam troche gorzej, bo rodzice mogli pracować albo utknąć, u mnie na połączony dzien babci i dziadka nikomu nie chcialo sie przyjechać, wszyscy mieli wolne (w koncu emerytura) i około 30 min pociągiem, a zamiast im musiałam dać prezent rodzicom i udawać wielce szczęśliwą żeby innym nie przeszkadzać.

Znam to uczucie... Dlatego stwierdzam, że takie przedstawienia są trochę bezsensu i nie na miejscu... Rozumiem, że trzeba "rozruszać" dzieci, ale czasami jedna czy dwie nieobecności bliskiej osoby odbijają się na dzieciaku za bardzo.

Sprzedam opla

Powoli anonimowe to portal do wyzalania sie a nie do pisania anonimowych historii