To ogromnie smutne. Naprawdę, że istnieją tak chorzy ludzie. Można nie kochać swojego dziecka, ale by go nie ratować? Boże, miej Ole w opiece, bo na matke nie ma co liczyć.

Ja latami odczuwam to że ojciec mnie nie kochał i nie kocha. Dziś mi się oberwało że złamałam nogę i to moja wina, i jestem brudasem bo nie sprzatnelam kosmetyczki, a chodzę o kulach i mam jedną sprawna noge. Zresztą całe zycie to odczuwałam. Brat dostał laptopa ja nic. Życzenia na urodziny? Zapomnijcie. Starałam sie, naprawdę ale dla niego jestem zerem. Niee da się tego ukryc, współczuję temu dziecku.

Nie,
Nie jest.
Zyjemy w swiecie gdzie takie tematy sa tabu. Nie czuje instynktu maciezynskiego i nie ma w tym nic zlego. Dziecko nie jest najwyzsza wartoscia w zyciu kobiety, wrecz przeciwnie. Im wiecej bedziemy o tym normalnie rozmawiac tym lepiej

Jednak powinno być, nie najwyższą, ale gdzieś w top 10 jeżeli zdecydowała się je sprowadzić na świat. Ja wiem, że postęp itd. Ale nie chcesz żyć w świecie bez odrobiny moralności. Dała temu dziecku życie, zabrała szansę na adopcje żeby co? Żeby uratować psa jeżeli dom by się palił?

Miłość nie jest czymś zależnym od naszych wyborów. Po prostu jest albo jej nie ma i tyle, co autorka powinna zrobić skoro jej mózg intensywniej reaguje na psa niż dziecko? Zabić się, obwiniać, nienawidzieć? Życie było by dużo łatwiejsze, gdybyśmy zawsze kochali tylko tych których powinniśmy, niestety tak to nie działa, kogo za to winić?

Nie trzeba kochać by robić swoje powinności. A ona poszłaby najprawdopodobniej siedzieć, gdyby uratowała psa, nie dziecko.

@Hvafaen

Nie histeryzuj. Autorka myśli, że tak by zrobiła, a nikt nie wie, jak naprawdę by postąpiła w takiej sytuacji, nawet ona sama. Ludzie dużo mówią, ale w stresujących chwilach różnie reagują.

Ja nie histeryzuje, tylko widzę powage sytuacji😅
Te słowa wywarły na mnie wrażenie po prostu- widzisz taką małą istotkę, dla której ty (i partner) jesteście całym światem, kocha was odkąd was poznała i myślisz sobie, że jej życie jest mniej cenne niż psa. Może mam za dużo wyobraźni, bo od razu wyobrażam sobie ten wybór- np. Utonięcie, spalenie się żywcem w domu itd.

No to nie wyobrażaj sobie czegoś co nie miało miejsca i nie dotyczy Ciebie bo to nadinterpretacja. Autorka napisała, że wolałaby ratować psa, a nie że by to zrobiła na 100%. Poza tym pies też czuje ból, też się boi, też ma tylko jedno życie a jego ludzie są dla niego całym światem. Życie nie jest sprawiedliwe, daj innym czuć i myśleć tak jak czują i myślą.

Współczucie i troska o najmniejszych to normalny ludzki odruch. Dziecko jest wyżej w hierarchi niż pies. Życie psa jest ważne, ale nie ważniejsze niż ludzkie.

Jak wytłumaczysz więź i przywiązanie kobiet do swojego dziecka? Oraz silną chęć posiadani potomka?

Wyrzutami hormonów szczęścia przy porodzie.
Wszystkie badania naukowe zaprzeczyły istnieniu instynktu macierzyńskiego u ludzi i chłopski rozum tego nie przebije.

To się nie dzieje tylko przy porodzie i ciąży. Niektóre kobiety widzą dzieci i same bardzo chcą je mieć, skręca je z zazdrości. Ja na przykład, gdy myślę o moim przyszłym dziecku (które jest zaplanowane na za dwa lata) już je kocham. I to jest niezależne od tego w jakim miejscu cyklu jestem.

ale miednica ma racje, oksytocyna odpowiada za zawiazywanie wiezi pomiedzy matka a dzieckiem
u mezczyzn jest to wazopresyna, hormon takiej opiekunczosci stadnej powiedzmy
instynkt to maja zwierzeta

Planujesz dziecko za dwa lata? A może poczekaj do osiemnastki xD Jasne ze miłość to w dużej mierze hormony, tak działa ludzki organizm.

Falafele planują inaczej. A dokarmie se trolla.

Nie no, poza żartami, biorąc pod uwagę co piszesz w komentarzach to obyś za dwa lata zmądrzała bo szkoda dziecka xd

Popatrz na swoje komentarze, proszę cię. „xD” już nie odzywaj się niepytany, bo tylko mi cię szkoda.

chyba cię zabolało robaczku xD ale to nie ja jestem największym the billem na tej stronie. Przy tobie bazienka to doktor nauk

Zaczyna się o tym mówić.

Ogólnie to takich ciążowych i poporodowych tabu trochę jest... Albo kwestii pomijanych, bo po co zniechęcać kobiety w wieku rozrodczym.

Ciąża i macierzyństwo są albo cukierkowe jak mamuśki z insta, albo jak horrory ciotki Ziutki o tym jak ją pokiereszował i na porodówce

Mówi się coraz więcej.
Kiedys koleżanka z pracy wyznała mi w sekrecie, że żałuje tego, że nie zrobiła aborcji. Kocha swoje dziecko, ale gdyby mogła cofnąć czas.... Powiedziała że, tylko mi mogła to powiedzieć, bo wiedziała, że nie będę jej oceniała (koleżanka wie o moich poglądach). Serio, spośród całej swojej rodziny i przyjaciół zdecydowała się na rzucenie balastu na mnie, kobietę, z którą łączy ja tylko miejsce pracy. Bardzo to smutne, że kobiety nie mogą rozmawiać na te tematy otwarcie i szczerze, bo boją się krytyki i linczu.

Może dlatego, że mamy XXI wiek i kobiety mają po dziurki w nosie udawania, że macierzyństwo to spełnienie ich marzeń, cel życiowy, nieskończone źródło szczęścia? Może mają dość wmawiania im, że tylko dziecko uczyni je "prawdziwymi kobietami"? Może po prostu pora na to, żeby przestać oceniać kobiety po tym czy mają dzieci czy nie, czy chcą je mieć czy nie, czy są szczęśliwe będąc matkami czy nie.
Autorka ma prawo do swoich uczuć i wyrażania swojego zdania. Jednak nasze społeczeństwo nie jest jeszcze gotowe na prawdę - że nie każda z nas spełni sie, jako matka. Że nie każda z nas chce mieć dzieci. Że nie każda z nas życie odda za swojego potomka. Że nie każda z nas kocha swoje dziecko. Że żałuje.
Trzymam kciuki za autorkę, żeby jakoś się to wszystko ułożyło :)

Madhu, tyle się mówi o tym by nie brać psa ze schroniska jeżeli nie jest się gotowym i pies to nie zabawka. zapewne popierasz te słowa. Dlaczego więc usprawiedliwiasz ludzi, którzy zrobili sobie dziecko z premedytacją (o wpadkę bym się nie czepiał), ale się rozmyśliły? To jest dla ciebie normalka? Zabawa ludzkimi uczuciami? Nikt nie zmusza kobiet do macierzyństwa, to nie jest spełnienie marzeń każdej kobiety, ale po cholere te, które się nie nadają robią te dzieci? Gdybyś to ty była niekochanym dzieckiem ze zepsutą psychiką i zaburzeniami inaczej byś gadała. Feminizm ma swoje granice.

@drwall właśnie wiele kobiet robi sobie dzieci, mimo, że niekonieczne są pewne właściwości swojego wyboru przez presję. Presję społeczeństwa, męża, rodziców, teściowej, koleżanek, ciotki Wiesi... 'Jak zobaczysz, to pokochasz', 'będziesz żałować, jak będzie za późno na dziecko' ciągle słyszą. Nie każda młoda kobieta ma w sobie tyle siły i silnej woli, by powiedzieć nie, dzięki, to nie dla mnie.
Nikt nie wmawia kobietom od małości, że muszą adoptować kotka ze schroniska, bo inaczej nie spełnią się jako kobiety.

Bez obrazy, ale to już szukanie winnego na siłę. Z całym szacunkiem, ale kobiety nie są idiotkami, które usilnie próbują zniszczyć sobie życie (i to 5 lat jak w wyznaniu), bo nie wiedzą czego chcą. Miliony ludzi mówią, że prawdziwa kobieta jest szczupła/wymalowana czy jakaś tam, ale jednak 50% kobiet wygląda jak sobie chce. Wybacz, ale twój argument jak dla mnie nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Te kobiety zwyczajnie nie doinformowały się lub dziecko im się znudziło. I to nie atak, stwierdzam fakt. Proszę tego nie odebrać jako obraze.

@hva mało jest wyznań o tym, że kobietę ktoś namówił do zajścia w ciążę lub nie przerwana ciąży? Na pęczki.
Nie wiem skąd pochodzisz, ale w wielu małych miejscowościach ślub i dzieci to jedyne słuszne cele w życiu kobiety.
Do presji społecznej dochodzi do tego presja kulturowa i religijna. Wszak celem zawarcia związku małżeńskiego jest posiadanie potomstwa.
Ty chcesz mieć dziecko, do tego jesteś jeszcze dość młoda i nie mieszkasz w Polsce, więc nic dziwnego, że może tej presji nie czujesz. Weź pod uwagę to, że Twoja rzeczywistość może znacząco różnic się od cudzej.

Drwal kim ty jesteś, żeby mówić komukolwiek co ma czuć i do kogo? Przecież autorka nie nienawidzi swojego dziecka, zajmuje się nim, jak potrafi. Nie oddała go, nie porzuciła. To się nazywa odpowiedzialność. Zwierzę, tak samo, jak dziecko nigdy nie było, nie jest i nie będzie zabawką. I właśnie na tym polega dorosłość i dojrzałość - robimy coś, co nie koniecznie nam pasuje. Bo tak trzeba. I autorka właśnie to robi. Reszty twojego wywodu nawet nie skomentuję, bo jest żałośnie śmieszny. Czego nie wiesz, to sobie wymyślisz i dopowiesz.
Hva - mówienie komukolwiek jaki powinien być, jak powinien wyglądać, co czuć jest złe. Ale jeszcze gorsze jest stygmatyzowanie i najeżdżanie na autorkę, która nie odnalazła siebie w roli matki. Serio, ludzie, serio? Będziecie ją piętnować, bo miała odwagę powiedzieć to, co czuje? Nikt jej do miłości nie zmusi i nikt jej nie zabroni czuć, to co czuje. Kochać psa bardziej niż dziecko. Dlaczego? BO MOŻE. I jest to jak najbardziej ok.

Wiecie Państwo powyżej, coś Wam powiem. Nie wiem czy sami macie dzieci, czy może na dokładkę sobie je urodziliście, ale...
Każda kobieta ciążę, poród i czas z dzieckiem po porodzie przeżywa inaczej.

Ja się w życiu nie przyznałam, że mimo wielkiej miłości do mojego płodu po porodzie nie czułam do mojego dziecka nic. Totalnie, od momentu, kiedy wyszło na świat, przez całą kolejną dobę było mi wysoce obojętne i jedyne o czym marzyłam to wyspać się i odpocząć, bo byłam skrajnie wycieńczona.
Dopiero po tej dobie zaczęło iskrzyć na stykach i się wszystko uruchomiło, zaczęłam się cieszyć tym, że mam dziecko, kochać je.

Więc jestem w stanie uwierzyć, że nawet najbardziej wyczekiwane w czasie ciąży dziecko po porodzie może nie zostać pokochane przez matkę, tak jak się tego "oczekuje". A co najgorsze, trzeba to uczucie udawać przed wszystkimi, bo inaczej to idą opinie jak powyżej i gorsze.

Co za bzdurny komentarz.

Tyle komentarzy dodajesz i nie rozróżniasz co to odczucia? Podobno psychologię studiowałas.

Kto studiował psychologie?😂 Pomyłki pomyłkami, ale to to już wymyślone na bank.
No sory, ale każdy chyba wie, że noworodki są brzydkie. Nigdy nie słyszałam o dziecku 5 minut- godzine po porodzie, które było piękne różowiutkie, miało otwarte oczka i nie było całe pomarszczone. Natomiast autorka się zdziwiła dlaczego jej dziecko, które przed chwilą wylazło z pochwy i posmakowało pierwszy raz świata jest trochę ohydne.

Hvafaen czy Ty masz jakiś kompleks jeśli chodzi o dzieci? Bo co widzę Twoje komentarze odnośnie dzieci, macierzyństwa to jad kapie az na podłogę sąsiadów, bez kitu.
Chyba, że ogólnie jestes taka zlosliwa to sorry ;)

Nie rozumiem? Niby w jaki sposób jestem złośliwa? Kocham dzieci. Ale nikt nie powie, że żółto szary pomarszczony noworodek jest ładny. Pewnie jest kochany lub powinien być, ale ludzie nie rodzą się ładni jak np. Pieski. I to jest zwyczajny fakt, a nie obraza. Dlatego jestem zdziwiona, że dorosła kobieta, która miała 5 lat by doinformować się o wszystkich aspektach macierzyństwa, nie wiedziała jak wygląda noworodek. I była zdziwiona przy własnym porodzie. Należy mówić o takich rzeczach by potem kobiety nie były zdziwione własnym dzieckiem.

Mondziolek, ona jest ogolnie zlosliwa, to najwieksza hejterka anonimowych
rock, przeciez mowie, ze to tepak i trzeba jej oczywiste rzeczy tlumaczyc...
podczas porodu wyzwala sie oksytocyna, hormon odpowiadajacy za budowanie wiezi u kobiet (i za orgazm tez ;p ) i to z jej powodu zazwyczaj ta wiez sie zawiazuje
nie oznacza to, ze matka nie widzi, ze dziecko nie wyglada najlepiej, ale po prostu pod wplywem hormonow i uczucia nie przeszkadza jej to
gdzies wczesniej pisalam, ze takie rzeczy sa czesto tematem tabu, bo od kobiet tego instynktu sie oczekuje... oraz uznawania swojego dziecka za najpiekniejsze na swiecie
i potem sa zgrzyty, z emloda matka jest zaskoczona wymietoszeniem dziecka po porodzie ( bo na filmach same piekne noworodki, a znajomi wrzucaja slitasne foteczki), chociaz na logike dziecko wykonuje ciezka prace rodzac sie, kosci czaszki sie przemieszczaja i takie jajoglowe troche wychodzi
i ptoem zaskok, ze jednak co chwila placze, ze co 2-3 godziny wola jesc ( kolezanka swojego synka karmla co godzine przez godzine), ze pogryzione, pekajace sutki i wiele innych zatajanych przed porodem rzeczy
moja inna koelzanka byla np. zaskoczona, z ejak przystawia coreczke do jednej piersi, to z drgiej tez leci mleko, nikt jej nie powiedzial
matki czesto ze zlosliwosci zatajaja takie rzeczy jak ktos sie waha, by mial rownie ciezko, jak one, prawdziwy obraz macierzynstwa jest idealizowany

Rock, myślę, że to, że matki zakochują się w dzieciach od pierwszego wejrzenia to sprawka hormonów, ale nadal nie ślepną i widzą, że to dziecko brzydko wygląda. Ja tak myślałam, bo wszystkie historie z porodówki, o których słyszałam zawierały to, że dzieci były brzydkie. Można kochać swoje dziecko od pierwszego wejrzenia i w tym samym czasie widzieć, że jest brzydkie, bo przecież wiadomo, że takie nie zostanie. Rozumiecie? Bo teraz jestem zdezorientowana czy tylko ja wiedziałam, że dzieci zaraz po porodzie są brzydkie, ale i tak matki się w nich zakochują?

I mój cały komentarz i następne nie były o tym dlaczego nie pokochała tego dziecka, o tym dlaczego była zdziwiona, że noworodki nie wyglądają jak na pinterest. Nie wiedziałam, że to hejt i złośliwość. I nadal nie rozumiem dlaczego zostało to tak odebrane.

I żeby znowu nie było nieporozumień. Mam w planach dzieci i gdy wyobrażałam lub myślałam o porodzie. To zawsze w tych wyobrażeniach ten noworodek był taki brzydki, ale ja i tak byłabym nic zachwycona. Próbuję pokazać, że (o ile nie jestem jedynym płatkiem śniegu na świecie), że kobiety mają świadomość, widzą, że to dziecko jest brzydki i nie są zaskoczone, bo takiego się spodziewały, ale i tak są nim zachwycone, choć z tyłu głowy jest to „jakieś takie zielono szare”, ale to wcale nie ostudza ich zapału. Kumam, autorka nie pokochała dziecka, ale nawet matki, które zakochują się od pierwszego spojrzenia na to brzydkie dzieciątko mają świadomość i nie są zaskoczone, że jest pomarszczone, szare/niebieskie itd. A autorka była, co wskzuje na to, że nie wiedziała, że dziecko ma takie być. Moja mama na przykład mówi, że mnie, gdy mnie zobaczyła (a miała cesarke) to pomyślała „o, mamo”, ale była zakochana.

Hvafaen chodzi mi o Twoj całokształt. Wyznanie o tym jak laska wpadła i ma problemy, bo jej facet to nierób a ona sama ogarnia dzieciaka i całą chatę? Jeb, dosrajmy jej.
Tutaj, gdzie kobieta ewidentnie ma problem, a Ty nigdy nie przeżyłaś ciąży ani porodu, wiec z całym szacunkiem w dupie byłaś i wiadomo co widziałaś, bo naprawdę, uwierz mi, nie masz zielonego pojęcia (nawet jak się okazuje chociaz w teorii) jak to wygląda. Jeb, dosrajmy jej.
Fajnie, że jesteś taka super, fajnie, że tak wszystko wiesz, fajnie, że Twoje zaplanowane dziecko pojawi się dokładnie za dwa lata, fajnie, że jako jedyna, jak Ci się wydaje, masz wszystko super zaplanowane. Swoje uczucia względem dziecka, to jak je wychowasz, jak będzie reagował ojciec dziecka, jak Ty będziesz reagować kiedy Twoj super ohydny noworodek będzie się pruł całą noc a Ty na pewno będziesz wiedziala o co chodzi, bo przecież masz zaplanowane.
Nie przejedź się na tym tylko, życzę Ci tego, żebyś nie miała np tak trudnej ciąży lub porodu, ze nie będziesz mogła patrzeć ma swoje dziecko i nie będziesz dawać sobie rady z tym, że je obwiniasz za swoje cierpienie MIMOWOLNIE. I żebyś nie spotkała wtedy na swojej drodze takiej Ciebie, ktora jeszcze jeb, dosra Ci.

„Nie żałuję decyzji o dziecku, ale boję się, że nigdy nie pokocham jej tak jak powinna kochać matka.”
Może jeszcze pokocha, może już kocha tylko nie ma tych motylków w brzuchu, a jeżeli nie to trudno, w każdym razie ona nie żałuje i należycie opiekuje się córką.

ok, ale tam sa historie o tym, ze rozni ludzie maja podobny problem, tam mozna uzyskac wsparcie i nie czuc sie jak wybryk natury
jak pokocha to ok, tym lepiej, jesli nie, to przestanie sie obwiniac

Możesz adoptować.

Hvafaen mam zamiar, jak tylko spłacę kredyt i kupię większe mieszkanie.

Mam nadzieję, że nie będziecie czekać w kolejce długo :)